Serie preken “Onze Vader”
Een vrome man stond in zijn huiskamer te bidden. Hij ging zó in zijn gebed op, dat hij niet hoorde hoe zijn kind in de wieg lag te huilen. Toen de rabbijn langs het huis liep, hoorde deze het gehuil en stapte naar binnen. In de huiskamer stootte hij de biddende man aan: “Hoor je niet hoe je kind ligt te huilen?” De man keek zijn rabbi verstoord aan: “Natuurlijk hoor ik dat niet. Ik concentreer me op mijn gesprek met de Eeuwige.” “Nee,” zei de rabbijn, “nee, dat is geen bidden. Als je echt bidt, zie je ieder vliegje op de muur…”
Dit verhaal maakt duidelijk dat bidden geen kwestie is van jezelf afzonderen, jezelf afsluiten van de buitenwereld. Integendeel: bidden maakt je open en ontvankelijk voor wat er gebeurt in de wereld en met de mensen om je heen. Wij ervaren in onze dagen een grote verlegenheid met het gebed. Veel mensen durven het avontuur van het gebed niet meer aan te gaan, omdat allerlei vragen en twijfels hen daarvan weerhouden. Is er wel een God die luistert; is bidden niet een veredelde dialoog met jezelf? En stel dat er een God is, – wat doet Hij dan met ons gebed, wat kunnen we van Hem verwachten? Mag ik in mijn gebed alles zeggen en vragen, of moet ik eerst maar eens heel goed nadenken over wat werkelijk goed voor mij is? Is bidden geen achterhaalde bezigheid, nu wij als mondige mensen het leven voor een groot deel zelf in de hand hebben?
Een zekere verlegenheid met het gebed bespeuren we ook bij de leerlingen van Jezus, als ze vragen (Lucas 11:1): “Heer, leer ons bidden…” Bidden was in de meeste culturen van die tijd iets heel vanzelfsprekends. De goden hadden alle touwtjes in handen. Met woorden, rituelen, offers en gebeden moesten die lotsbeschikkers gunstig worden gestemd. Dus er werd heel wat afgebeden. Maar Jezus keek er heel anders tegenaan. Vragen om gezondheid, voorspoed, een veilig bestaan? “Dat zijn allemaal dingen die de heidenen najagen,” zei Jezus ervan. Het gebed verloor dus zijn vanzelfsprekendheid. De leerlingen wisten niet meer waar zij aan toe waren. En daarom: “Heer, leer ons bidden…”
Op die vraag gaf Jezus het “Onze Vader” als antwoord. Het is het bekendste gebed van het christendom en de christelijke cultuur geworden. Het bezit een enorme spirituele kracht; vaak bidden mensen dit gebed als ze geen eigen woorden meer kunnen vinden. Het is dan ook een allesomvattend gebed: het gaat over geestelijke en aardse zaken, over God en over mensen, over het heden, het verleden en de toekomst, over de wereld om ons heen en het Koninkrijk dat komt. Ds. Wim Verschoor: “Daarmee zijn we weer terug bij het verhaal waarmee ik begon: een echt gebed maakt je open en ontvankelijk voor de wereld en de mensen om je heen. Dat doet het Onze Vader beslist: het wil jou weer bewust maken van de bedoelingen van God, en jouw ogen openen voor de grootheid èn zwakheid van de mens, en jou weer zicht geven op de komende nieuwe wereld.”
Met opzet begon Wim dit stukje met een verhaal uit de Joodse traditie. Want er zijn nogal wat raakvlakken tussen het Onze Vader en Joodse gebeden (zoals het “Kaddisj”). Ook dat zal aan de orde komen in de serie van zes preken die hij in gedachten heeft. De eerste drie preken staan gepland op 24 oktober, 31 oktober en 14 november 2021.
Voor meer informatie kunt u contact opnemen met wijkpredikant Ds. Wim Verschoor, klik HIER om hem een e-mail te sturen.
